Door Edwin Gitsels/Biografiebureau Dit is je leven - 27/03/2021

 

Zijn je ouders binnenkort 30, 40, 50 of misschien zelfs 60 jaar getrouwd? Of wordt je vader 80 jaar, of je moeder 75? Alvast gefeliciteerd! Maar wat een domper dat je het nu niet groots kunt vieren, in deze coronatijden. Als je toch iets bijzonders voor ze wilt doen, heb ik misschien de oplossing: geef ze hun levensverhaal in een prachtig boek! Het is het (bijna) mooiste cadeau voor je ouders!

Waarschijnlijk ben je sowieso al aan het nadenken over wat je ze zult geven. Lastig hè? Vaak hebben mensen die wat ouder zijn al alles wat hun hartje begeert. Bovendien wil je iets echt origineels geven, iets wat ze zal ontroeren, wat indruk maakt, waaruit echt spreekt hoeveel je om ze geeft.

GEEF ZE EEN KLEINKIND

De allermooiste cadeaus die je je ouders kunt geven, dat zijn een kleinkind, structurele aandacht en liefde, en een unieke ervaring, zoals een feest of een vakantie. Mocht het toevallig zo uitkomen dat je ze op die heuglijke dag kunt mededelen dat er een nieuw leventje aan zit te komen, ja, daar kan natuurlijk niets tegenop.  Want daarmee zet je een fantastische kroon op hun leven: voortzetting van hun bloedlijn.

Waarom je 'moeten'zoveel mogelijk uit je leven moet schrappen

Met mijn ouders (1985)

Ik heb het zelf een keer meegemaakt. Toen mijn ouders 35 jaar getrouwd waren, in 1984, vierden ze dat met een groots familiediner in Molen De Dikkert in Amstelveen. Op die avond onthulde mijn zus dat ze in verwachting was. Nou, dat werd me toch een emotionele toestand, het was geweldig om te zien. En hoewel mijn ouders in totaal zes kleinkinderen kregen (ze zijn inmiddels allebei overleden) is dat de enige zwangerschapsaankondiging die ik me nog goed kan herinneren. Omdat het op zo’n prachtig moment kwam.
Nu is de kans dat een huwelijksjubileum van je ouders precies in de periode valt dat je ontdekt dat jullie zwanger zijn natuurlijk niet heel groot. Maar gelukkig heb ik nog twee tips!

 

GEEF ZE EEN UNIEKE ERVARING

Materiële cadeaus hebben geen blijvende impact. Zelfs loterijwinnaars die meer dan een miljoen in de wacht slepen, wennen na verloop van tijd aan hun nieuwe rijkdom. Vervolgens geven ze hun leven hetzelfde rapportcijfer als voor die hoofdprijs.
Wat mensen wel duurzaam raakt is een investering in tijd en aandacht. Dat kan op veel manieren: door iets zelf te maken – een kunstwerk, kleding, een zelf ontworpen meubelstuk – of door het meest waardevolle dat een mens in deze jachtige tijden heeft te delen: tijd en aandacht. Neem je ouders mee op vakantie, of geef ze een abonnement op samen met jou en je gezin uit eten gaan of dagtripjes maken elke 1e en 3e zondag van de maand, ik noem maar iets. Het mooiste is als weet over te brengen dat je er zelf ook erg naar uitkijkt, dat het voor jou ook een manier is om continuïteit in het gezamenlijk dingen doen te brengen. Omdat het leven en je agenda anders met je op de loop gaan.

Maar voorlopig is het plannen van uitjes, trips en etentjes geen optie. En om nou te zeggen: “We gaan samen iets heel leuks doen, maar wanneer, geen idee nog,” dat is ook weer zo wat.
Of misschien is het niet mogelijk om structureel tijd in te ruimen voor het gezamenlijk dingen ondernemen. Of woon je in het buitenland, waardoor het niet realistisch is. Geen nood, hier is optie drie!

GEEF ZE HUN LEVENSVERHAAL

Als een dierbaar iemand een mijlpaal bereikt geef dan een biografie kado

Een boek over hun leven is een prachtig cadeau voor je ouders

Beeld je je de reactie van je ouders eens in als ze op de viering van hun huwelijksjubileum of verjaardag een mooi gebonden boek krijgen waarin hun levensverhaal wordt verteld. Samengesteld uit interviews met iedereen die hen goed kent of heeft meegemaakt in vroeger tijden. Rijk geïllustreerd met foto’s.
Of een film waarin iedereen die hen dierbaar is – kinderen, kleinkinderen, broers, zussen, andere familieleden, vrienden –, en die ze in deze barre tijden niet of veel te weinig kunnen zien, vertellen over wat je vader en moeder in hun leven betekenen. Ze vertellen de mooiste anekdotes, waarin ze misschien wel voor het eerst recht uit het hart uitspreken waarom ze van hen houden. Soms is het voor mensen lastig om hun gevoelens te uiten, terwijl dat gek genoeg tegenover een onbekende interviewer vaak makkelijker is dan tegenover de persoon of personen zelf. En dat alles geïllustreerd met foto’s en filmpjes van vroeger, met nostalgische sfeerbeelden uit hun jeugd, kortom: een documentaire over hun leven. Gemaakt met professionele televisiekwaliteit, want naast biograaf ben ik al 25 jaar programmamaker.

Wat natuurlijk ook kan, is dat je je vader en/of moeder zelf mee laat werken aan het boek. Dan geef je ze een zogenaamde ‘dummy’, met een prachtig ontworpen omslag, maar met louter blanco pagina’s erin. En je zegt: hierin komt jouw/jullie levensverhaal. Waarna ik ze een aantal malen uitgebreid ga interviewen en hun verhaal opschrijf. Niet met pen in die dummy, uiteraard. De boeken worden in elke gewenste oplage vanaf 1 exemplaar gemaakt door een professionele drukkerij/boekbinderij.

 

GEEF ZE ONSTERFELIJKHEID

Het (bijna) mooiste cadeau voor je ouders is een biografie

Een kleinkind is het mooiste cadeau, dan tijd en aandacht en dan een biografie.

Het is het mooiste cadeau dat je kunt krijgen omdat je daarmee hun leven eeuwigheidswaarde geeft. Want niet alleen zijzelf, ook hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen hebben een uniek document waarmee ze generaties lang gekoesterd zullen blijven.

Maar het levert nog veel meer op:
Liefde. Een (nog) hechtere band met je dierbaren. Door wat ze over je zeggen.
Trots. “Als je het zo achter elkaar ziet heb ik toch wel heel wat neergezet.”
Zelfrespect. “Misschien was het niet altijd makkelijk, maar ik heb het goed gedaan.”
Plezier. Want het is een geweldige ervaring om zo’n film of boek te zien/te lezen!
Begrip. Door wat anderen over je zeggen, door dat je de rode draad nu ziet.
Hernieuwde levenslust. Zin om het verhaal verder te beleven en vorm te geven.
Waarde. Het leven is een groot cadeau. Letterlijk!

Gun je je ouders de wereld? Gun ze dan dit unieke cadeau. Ook in deze coronatijd prima te realiseren!

Wil je meer weten over alle mogelijkheden? Neem dan nu contact op!

 

Over de auteur

 

 

Door Edwin Gitsels/Biografiebureau Dit is je leven

Het afgelopen jaar heb ik me in het kader van het opzetten van mijn biografiebureau Ditisjeleven.nl verdiept in het opzetten van een nieuwe business. Alle coaches en handboeken zijn het over één ding eens: bepaal eerst waaróm je doet wat je doet. Waarom dat belangrijk is, lees je in de klassieker van Simon Sinek: Start with why. Ik denk dat dat geldt voor elk project, voor elke onderneming, voor alles waar je je tanden in wilt zetten en je met hart en ziel op wilt storten. Dus ook voor het schrijven van je autobiografie.

Waarom doen we wat we doen? Leren om je in deze vraag te verdiepen kan de geheimen van inspirerend zakendoen ontgrendelen. Je “waarom” is de brandstof voor je bevlogenheid en inspiratie. Het geeft je vleugels in alles wat je onderneemt. Niet alleen zakelijk, maar ook persoonlijk. En wat is er persoonlijker dan een autobiografie? Om je te helpen vaststellen wat jouw “waarom” is, volgt hier een lijstje met 18 redenen om je levensverhaal vast te leggen.

1/Je staat voor een belangrijke, misschien wel levensveranderende beslissing. Je baan opzeggen en voor jezelf beginnen. Een camping beginnen in Roemenië. Een sabbatical nemen om eindelijk die thriller die al jaren in je hoofd zit te gaan schrijven. Een wereldreis maken. Scheiden. Dan kan het heel nuttig zijn om op een rijtje te zetten hoe je leven tot op heden is verlopen. Hoe het een uit het ander is voortgekomen. Connecting the dots, zoals dat heet.

JOUW VERHAAL KAN EEN VERSCHIL MAKEN IN DE WERELD

2/Je ziet dat je (klein)kinderen worden geconfronteerd met dezelfde zaken als jijzelf vroeger, en je wilt ze graag jouw levenslessen doorgeven. ‘Luister naar je hart, niet naar anderen.’ ‘Durf de teugels los te laten, perfectionisme maakt ziek.’ ‘Wees niet bang om te falen. Elke fout is een stap dichter bij je doel.’ Vul zelf maar in.

3/Je hebt ontdekt dat jouw persoonlijke geschiedenis kan helpen om jezelf en anderen meer succes te brengen, maar je zoekt een manier waarop je dat gestalte kan geven.

4/Je hoofd voelt als een zolder vol spullen die je heel graag eens lekker op wilt ruimen, maar je weet niet waar je moet beginnen.

5/Je wilt de balans van je leven opmaken. Er eens rustig voor gaan zitten om te overdenken en te noteren wat er allemaal is gebeurd.

6/Je wilt een verschil maken in de wereld. En je hebt een verhaal te vertellen waarmee je dat wil bewerkstelligen.

JE BENT BANG OM VERGETEN TE WORDEN

7/ Je wilt je beter voelen over jezelf, trots ervaren op je verworvenheden. Het gebeurt maar al te vaak dat we zelf niet in de gaten hebben wat we in ons mars hebben, welke bijzondere talenten we ons eigen gemaakt hebben. Breng je autobiografie naar buiten en je zult verbaasd staan over de bewondering en de bijval die je krijgt.

8/Je wilt je bewuster worden van je identiteit. Wie ben je nou echt? ‘Ik ben Steef’ of ‘ik ben Merel’: nee, dat is je naam. ‘Ik ben fysiotherapeut’ of ‘ik ben musicus’: nee, dat is je beroep. ‘Ik ben vader, dochter, partner van…’  nee, dat is je rol in verhouding tot anderen. ‘Ik ben mijn lichaam.’ Ja, echt? En als je je armen, benen, zelfs je romp weg zou halen, ben je dan niet meer ‘jij’? Wat maakt nou precies uit wie je bent? Toch de optelsom van alles wat je in je leven hebt gedaan, gezegd, ervaren?

18 redenen om je autobiografie te schrijven

Het schrijven van je autobiografie brengt orde in je leven

9/Je bent op zoek naar zingeving en/of verdieping in je leven. Jouw verhaal is geen Facebook tijdlijn, het is veel meer dan dat.

10/Je hebt moeite met de oppervlakkigheid van onze maatschappij, of van jouw directe omgeving.

11/Je hebt het gevoel dat gesprekken nooit over echte gevoelens gaan, over waar het echt om draait in het leven.

12/Je bent bang dat je een paar jaar na je dood grotendeels vergeten bent, dat niemand meer weet hoe je was, hoe je praatte, waar je voor stond en in geloofde, hoe je stem klonk, wat je lievelingseten was, wat een prachtige verhalen je kon vertellen, hoe je anderen kon troosten, hoe goed je kon luisteren.

 

JE BENT JE STEEDS MEER VAN BEWUST DAT JE NIET EEUWIG BLIJFT LEVEN

13/Je hebt een zware periode achter de rug die je (symbolisch) af wilt sluiten.

14/Je hebt moeite met hoe de wereld verandert en je wilt een uitgebreid beeld schetsen van een tijd die nooit meer terugkomt.

15/Je bent ziek en je wordt niet meer beter. Je tijd is beperkt en je bent je meer dan ooit bewust van de eindigheid van het leven.

16/Je verbaast je er de laatste tijd steeds vaker over hoe weinig je eigenlijk over je ouders weet, terwijl ze er niet meer zijn om dingen aan ze te kunnen vragen. En je wilt niet dat jouw kinderen hetzelfde overkomt later.

17/En als je ouders er wel nog zijn, besef je je de laatste tijd steeds vaker dat het zomaar ineens voorbij kan zijn.

18/Je houdt enorm van schrijven en er is geen onderwerp dat dichterbij je ligt dan je eigen levensverhaal.

Welke reden ook op jou van toepassing is, als je maar bewust bent van het waarom van je autobiografie. Dat zal je enorm helpen, want dat is de fundering van het hele proces. Zet ‘m op en geniet ervan!

Wil je meer weten over het schrijven van je autobiografie? Neem dan nu contact met me op!

 

Over Edwin Gitsels - Dit is je leven

Door Edwin Gitsels / Biografiebureau Dit is je leven

De vraag ‘Wanneer schrijf je je levensverhaal?’ is op twee manieren te beantwoorden: 1/ In welke fase van je leven? Waar haal je dan de tijd vandaan? En 2/ Op welke dagen, op welk tijdstip, in welke maand? Hoeveel tijd kost het überhaupt? En de grootste valkuil bij lange termijnplannen: hoe voorkom je uitstelgedrag?

Om met de vraag ‘in welke fase van je leven’ te beginnen: de aanname is dat een biografie hoort Cursus (auto)biografie schrijvenbij de laatste jaren van je leven. Als we geen spannende dingen meer verwachten en van achter de geraniums kunnen terugkijken op een al dan niet welbesteed bestaan. Dat is een misvatting. Twee zeer succesvolle biografieën van de laatste jaren zijn die van voetballeeuwin Lieke Martens en vlogster Monica Geuze. Lieke was 25 toen ze haar boek schreef, Monica pas 22. Nu gaat het er niet om dat we alelmaal een bestseller moeten scoren, maar het geeft aan dat je al op Gratis cursus (auto)biografie schrijvenjonge leeftijd een levensverhaal waard bent. Ook als je geen bekende persoon bent. Er zijn twee voordelen van een biografie op jonge leeftijd. 1/ Je kunt je ouders er een groot plezier mee doen. (De gangbare opvatting is: een biografie is voor (klein)kinderen. Andersom kan net zo goed!) 2/ Je kunt over 10 of 20 jaar teruglezen hoe je vroegere ik naar het leven keek. Zo kun je zien welke ontwikkelingen je hebt doorgemaakt. Uiterst leerzaam èn vermakelijk!

JE AUTOBIOGRAFIE SCHRIJVEN KAN OP ELKE LEEFTIJD

Je autobiografie schrijven kan dus op elke leeftijd. Maar hoeveel tijd kost het schrijven van een boek? Dat hangt van zeer veel factoren af. Zoals: hoeveel pagina’s moet het worden? En hoe bedreven ben je in schrijven?  Een andere manier om ernaar te kijken is: wanneer wil je dat het af is?
Ik schrijf momenteel biografieën voor drie cliënten tegelijk. Eén van hen is ernstig ziek, zij heeft niet lang meer te leven. Dat boek moet zo snel mogelijk af. De tweede is al 95 jaar. Als hij de geboorte van het boek nog mee wil maken, kan ik er ook beter niet al te lang over doen. Al is hij van plan 100 te worden, je kunt maar beter het zekere voor het onzekere nemen. En nummer drie gaat over een echtpaar dat in november 50 jaar getrouwd is. Zij krijgen boek over hun leven cadeau van de hele familie. Dat boek moet dus in oktober klaar zijn. Zo heb jij vast ook een datum hebben waarvan je zegt: het zou mooi zijn als het boek er dan is.

SCHRIJVEN IS WERKEN

‘Begin with the end in mind,’ zei Stephen Covey. Vervolgens kun je terug gaan rekenen. Als een boek op 1 november af moet zijn, en je gaat er op 1 mei aan beginnen, dan heb je een half jaar. De eerste twee maanden heb je nodig om informatie te verzamelen, de laatste maand heb je zeker nodig voor de eindredactie, de opmaak en het drukken. Hou je drie maanden over.
Stel, je wilt een boek van 120 pagina’s, met 300 woorden per pagina. Dan heb je een kleine 36.000 woorden te schrijven in drie maanden. Dat is 12.000 woorden per maand, zo’n 3000 woorden per week, 500 woorden per dag, zondagen vrij. Probeer eens uit hoelang je over 500 woorden doet, gemiddeld. Als dat een uur is, moet je dus van maandag tot en met zaterdag elke dag 1 uur schrijftijd inplannen.
Dit klinkt misschien simplistisch, maar schrijven is echt gewoon werk. Gaan zitten en aan de slag gaan. Het romantische beeld van auteurs die wachten op inspiratie en dan in één klap de prachtigste teksten schrijven, bestaat niet.

JE TOEKOMSTIGE ZELF VERSUS JE HUIDIGE ZELF

Cursus (auto)biografie schrijvenDe beroemde Britse schrijver Anthony Trollope (1815-1882) schreef 65 boeken en twee toneelstukken, en daarnaast nog een stapel korte verhalen, artikelen en brieven. Zijn geheim? Hij mat zijn voortgang in brokjes van een kwartier. Hij nam als doel voor ogen om elke 15 minuten 250 woorden te schrijven. En dat drie uur per dag. Elk kwartier had hij de voldoening van ‘weer 250 woorden af.’ Met als dagelijks resultaat 3 uur x 4 kwartier x 250 woorden = 3000 woorden.

Wat Trollope deed, was een slimme manier om een van de grootste valkuilen van lange-termijn-projecten te ontlopen: uitstelgedrag. Elk mens heeft daar last van, al eeuwenlang. Dat komt omdat ons brein zo is ontworpen dat we onmiddellijke beloningen hoger waarderen dan toekomstige beloningen. Zoals expert in uitstelgedrag James Clear het uitlegt: stel je voor dat je twee zelven hebt. Een Huidig Zelf en een Toekomstig Zelf. Als je doelen voor jezelf stelt, zoals afvallen, een taal leren of een boek schrijven, dan maak je plannen voor je Toekomstige Zelf. Maar alleen je Huidige Zelf kan nu, vandaag actie ondernemen. En je Huidige Zelf houdt van directe opbrengst, niet dat lange-termijn gedoe.

EEN GOED PENSIOEN OF EEN GEWELDIGE JAS

Ons Toekomstige Zelf wil een goed pensioen. Maar ons Huidige Zelf denkt: ik wil op vakantie en ik wil die mooie auto! Ons Toekomstige Zelf wil een autobiografie. Maar ons Huidige Zelf wil uitslapen, Netflix bingewatchen, Facebooken, een appeltaart bakken. En als de deadline zo pijnlijk dichtbij is dat het een probleem wordt van ons Huidige Zelf, dan ondernemen we actie. Als het niet al te laat is.

Daarom hebben wij als mensheid een groot probleem. Want zet 7 miljard van ons op een planeet en zeg: je mag niet meer vliegen of vlees eten, anders wordt het hier bloedheet en stijgt de zee zes meter. Wanneer? Vijftig jaar na je dood!  En de Toekomstige Zelf van politici wil misschien best een betere wereld, maar hun Huidige Zelf wil vooral op het pluche blijven zitten. Maar ik dwaal enorm af.

OPKNIPPEN IN KLEINE STUKJES

De truc is om, zoals Trollope, het probleem op te knippen in kleine stukjes en de eerste van die stukjes een deadline mee te geven binnen de belevingswereld van het Huidige Zelf. Ikzelf bijvoorbeeld wil in vier weken tijd een e-book schrijven, ‘Schrijf je autobiografie in 8 stappen.’ Op drie ochtenden in de week  heb ik twee uur gepland om tussen de 800 en 1200 woorden te tikken. Trollope doet dat in een uurtje, dus dan moet ik het zeker redden!

Kortom, bedenk een plan. Knip het proces op, en zet de eerste stap voor morgen in je agenda. Dan wordt het een ding van je Huidige Zelf.  Daarmee vergroot je de kans dat je over zes maanden je autobiografie af hebt aanzienlijk!

En wil je helemáál zeker weten dat het gaat lukken, gebruik dan mijn e-book Schrijf Je Autobiografie in 8 Stappen als gids. Het is vanaf mei gratis verkrijgbaar op deze website. Als je nu het contactformulier invult en in het blokje ‘Waar kan ik je mee helpen?’ invult: ‘ik wil het e-book’, dan stuur ik ‘m je toe zo gauw hij klaar is!

 

Over Edwin Gitsels - Dit is je leven

 

 

 

DE BIOGRAFIE-GITS - blog door Edwin GITSels - 14/01/20

Het algemene idee is dat een biografie iets is om, net als je pensioen, aan het eind van je leven eens over na te gaan denken. Maar er zijn goede redenen om op de drempel van jeugd naar volwassenheid de pakweg eerste 20  jaar van je levensverhaal vast te leggen. Omdat weinigen er op die leeftijd bij stil staan bij stil staan: lees hieronder een pleidooi voor een biografie vóór je dertigste.

Ik las in de krant dat er in Amsterdam maandelijks een dansochtend wordt georganiseerd die altijd uitverkocht is. Dus, zoals het artikel beschrijft, ‘de wekker om 04.45 uur zetten om een uurtje later – gedoucht en met feestkleding – uit je dak te gaan in een club. Drank en drugs niet nodig.’
Als je op je werk arriveert ben je al twee uur wezen swingen.

Muzikanten dansen niet, zo heet een album van De Dijk. Het mag dan inmiddels meer dan 30 jaar geleden zijn dat ik een lustrum lang beroepsmuzikant was, maar niet-danser ben ik mijn leven lang gebleven. Ik heb er helemaal niets mee. Een ochtendmens ben ik wel, maar de eerste uren geniet ik vooral van de stilte om me heen. Om half 8 in een volle trein zitten vind ik al irritant. Als ik om 9 uur mijn eerste sociale contacten heb bij de koffiemachine van een tijdelijke werkgever vind ik het vroeg zat. Nu ik in een periode zit van twee maanden thuis schrijven geniet ik enorm van als het buiten donker is met een kop koffie en een beschuitje aan de keukentafel de krant lezen terwijl ik weet dat een paar miljoen landgenoten zich in de ochtendspits moeten storten.

VERS IN HET GEHEUGEN

Maar ik dwaal af. In de vroege morgen uit gaan dansen is een mooi voorbeeld van omdenken. En het bracht mij als maker van biografieën er ineens op: waarom wachten met het (laten) maken van een biografie tot het avondrood van je leven aan de horizon brandt? Waarom niet bij de zonsopkomst van je volwassen leven die duistere nacht die we puberteit noemen aan het papier toevertrouwen, nu het nog vers in het geheugen ligt?

‘Na 22 jaren in dit leven maak ik het testament op van mijn jeugd,’ zong Boudewijn de Groot al. Hij keek vooral naar zijn immateriële verworvenheden en deelde die uit aan vrienden en familie, maar de balans opmaken als je aan je volwassen leven begint (en op welke leeftijd dat is verschilt van persoon tot persoon) is best een heel goed idee.

EEN GROTE RIJKDOM

Hoe je door tegen jezelf te praten al je dromen kunt waarmakenZelf heb ik van mijn 17e tot mijn 23e (niet geheel toevallig de leeftijd waarop ik ineens profmuzikant werd: een bliksemomslag) een dagboek bijgehouden. Als ik daar nu in teruglees, is het of ik een heel ander iemand was. Had ik deze notitieblokken vol Jugendschmerz niet gehad, dan had ik nu waarschijnlijk een heel ander verhaal verteld over mijn coming of age jaren.

Mijn cliënten (en in sommige gevallen ook de mensen uit hun directe omgeving) vertellen mij verhalen over hun jeugd die per definitie door de tand des tijds zijn aangepast en aangetast. Om jezelf als 19- of 20-jarige rechtstreeks in de ziel te kunnen kijken, ongecorrumpeerd door de onvermijdelijke herinterpretatie van de volwassenheid, is bijna bizar en een grote rijkdom. Destijds had ik niet kunnen vermoeden hoe waardevol de volgekrabbelde blocnotes en schriftjes voor mijn latere zelf zouden zijn.

GEMANKEERDE MEMORIE

Ik wil maar zeggen: ben je tussen de 20 en de 30, schrijf alles op, je hele levensverhaal tot nu toe. Ik garandeer je dat je over een paar decennia veel meer vergeten zult zijn dan je op dit moment denkt. George Bernard Shaw zei: ‘Het enig leesbare deel van een autobiografie is de kindertijd en de adolescentie van de schrijver. Volwassen levens zijn allemaal hetzelfde.’ Met de tweede zin van Shaws uitspraak ben ik het niet eens, de eerste zou ik willen nuanceren met ‘het sowieso altijd boeiende deel’. Laat dat deel niet in de mist van de gemankeerde memorie verloren gaan.

Over de auteur

DE BIOGRAFIE-GITS - blog door Edwin GITSels - 06/10/19

Alles wat er in je leven gebeurt, alles wat je doet, meemaakt, wat je overkomt ook, vormt samen je levensverhaal, je biografie. Alle keuzes die je maakt, hoe klein ook, hebben invloed op het verloop van het verhaal. Je bent zelf voor een belangrijk deel de schepper van je leven. Schrijf zelf je levensverhaal. Je kunt je verhaal redigeren tijdens dat je de dagen, maanden, jaren aaneenrijgt om zo tot een door jou gewenst resultaat te komen.

Stel, je staat voor een belangrijke keuze in je leven. Bijvoorbeeld: durf ik het aan om een half jaar vrij te nemen om mijn droom te realiseren? Dat kan zijn: een wereldreis maken en daar vervolgens een boek over schrijven. Als je leven een roman of een filmscript zou zijn en jij bent de auteur, wat zou je dan doen? Die reis maken, toch? Daarmee maak je je levensverhaal tot een verhaal dat anderen willen lezen of zien, als het een film zou zijn. Als je gewoon blijft doen wat je al doet, wordt het verhaal voorspelbaar, hoe opwindend hetgeen je nu doet aanvankelijk misschien ook was.

MEESLEPEND EN SPANNEND

Maar loop je dan niet het risico dat het verhaal slecht afloopt? Dat je in een half jaar er een kapitaal doorheen jaagt, dat je boek flopt en je geen geld meer hebt en je je huis moet verkopen? Misschien. Maar dan is het verhaal nog steeds meeslepend en spannend. Vervolgens schrijf je het hoofdstuk over hoe je je daar weer uit omhoog werkt.

Leven is creatief materiaal. Elke dag, elk uur, elke minuut maak je keuzes, creëer je gedachten, gebeurtenissen, woorden, sociale interactie. Dat is wat mensen doen, daar moet je vooral mee doorgaan. Maar op gezette tijden, laten we zeggen elke zondagochtend als buiten de kerkklokken luiden, kun je het materiaal dat je hebt gecreëerd redigeren. Door het te overdenken of terug te kijken of te lezen en te bepalen welke veranderingen, verbeteringen je kan aanbrengen om tot het beste resultaat te komen. En die verbeteringen pas je vervolgens toe.

EEN GATENKAAS EN EEN LIEGBEEST

Hoe kun je je eigen leven terugkijken of -lezen? Door het eerst òf op te nemen òf op te schrijven. Je eigen leven opschrijven is het makkelijkst, met potlood in een dummy of een Parker in een Moleskine, of intikken op je laptop: kies altijd voor de werkwijze die jij het prettigst vindt, die de minste drempels opwerpt. Als je maar schrijft. Liefst elke dag. Er zijn periodes in mijn leven dat ik dat intensief heb gedaan, bijvoorbeeld van mijn zeventiende tot mijn drieëntwintigste. Toen ik dat 30 jaar later weer terug las, was ik verbijsterd door hoeveel ik was vergeten. Het autobiografisch geheugen is een gatenkaas en een liegbeest. Lees Douwe Draaisma er maar op na.

Kijk in de spiegel, dat kan ook. Je gaat voor een camera zitten, aan het eind van elke dag. Vertel de lens wat je hebt meegemaakt, gedacht, gevoeld, ervaren. Je kunt het ook inspreken op je smartphone of tablet. Eens per week kijk, luister of lees je het terug en dan neem je de rol aan van een strenge eindredacteur. Schrap, pas aan, gooi om, voeg toe. Terugdraaien kan niet, maar zorgen dat je je rode pen de volgende week minder nodig hebt, dat kan wel.

JE LAATSTE BLADZIJDE

Want de volgende stap is om je verhaal vooruit te gaan bedenken. Hoe wil je dat het eruit ziet, waar moet het over gaan, waar moet het zich afspelen, wie moeten er in meespelen, enzovoort. Je visualiseert je toekomst, het volgende hoofdstuk. En dan voer je het uit.

Je leven is een verhaal. Maak er een pakkend verhaal van. Wees een held, een schurk, een uitvinder, een inspirator, een bedenker, een kunstenaar, een wetenschapper of een artiest. Jouw keuze. Maar wees! Doe! Leef! Je weet namelijk nooit of je deze ochtend wakker bent geworden op je laatste bladzijde. Of dat er boven je ineens die onheilspellende letters verschijnen: The End…

Over de auteur

Door Edwin Gitsels / Biografiebureau Dit is je leven - 28/09/19

Fotografisch geheugen, het woord zegt het al, is de term voor de eigenschap mentale foto’s te kunnen maken en die tot in detail te kunnen herinneren. Alsof je brein een camera is, zeg maar. Het punt is alleen: fotografisch geheugen bestaat niet. Niet echt.

De Amerikaanse professor in de psychiatrie en geheugenonderzoeker Larry Squire zei dat het geheugen meer te vergelijken is met stukjes van een legpuzzel dan met een foto. ‘We zijn goed in het herinneren van de kern van gebeurtenissen, maar minder goed in het fotografisch herinneren van alle details van een scene in het verleden.’
Met mensen praten over hun verleden, het naar boven halen van zoveel mogelijk details, dat is een essentieel onderdeel van mijn werk als biograaf. En de mate waarin men die details weet te reproduceren verschilt sterk van persoon tot persoon.
Het begint met het moment of de gebeurtenis zelf. Allesbepalend is hoe sterk iemands aandacht was, hoe gefocust op wat er plaatsvond. Maar het heeft ook te maken met hoe goed iemand überhaupt in staat is om dingen te onthouden.

CONTINU IN HET VERLEDEN

In 2005 publiceerde een groep geheugenonderzoekers van de Universiteit van Californië een artikel over een vrouw die ze aanduidden met AJ. Zij kan zich elke dag van haar leven sinds ze 14 jaar was  herinneren. Dat werd echter niet gezien als een gave, maar als een afwijking, die de naam hyperthymetisch syndroom kreeg. Want hoe handig zo’n indrukwekkend geheugen ook lijkt, voor AJ was het een ramp. Ze beschreef haar geheugen als ‘non-stop, onbeheersbaar en uitputtend.’ Zonder dat ze er iets aan kan doen raakt ze verdwaald in haar herinneringen, heeft ze moeite om zich op het heden of de toekomst te kunnen concentreren en leeft ze vrijwel continu in het verleden.

Met andere woorden: als je je alles kunt herinneren, word je gek. Daarom is ons geheugen zo handig afgesteld: wat ertoe doet, dat onthoud je. Hopelijk.

ONWAARSCHIJNLIJK VEEL DETAILS

Een goed geheugen is een handig hulpmiddel bij het schrijven van je autobiografie. En sommige mensen hebben een buitengewoon goed geheugen. Een van mijn cliënten, een 83-jarige dame uit Zwolle, weet onwaarschijnlijk veel details uit met name de eerste 30 jaar van haar leven moeiteloos op te lepelen. Maar als ik haar naar bepaalde dingen vraag die ze niet vertelt, wie was erbij, wat had je aan, wat voor weer was het, dan weet ze dat vaak niet meer. Kortom: ze heeft geen foto’s in haar hoofd gemaakt waar ze even naar kan kijken om het te checken.

Jeugdfoto's levensverhaal

Mijn eerste wagen. Ik herinner me dit uiteraard niet.

De meeste mensen zijn beter in visuele informatie onthouden dan andere soorten informatie. Niet voor niets luidt het gezegde: een beeld zegt meer dan duizend woorden. En velen herinneren zich gezichten beter dan de namen die erbij horen.

Maar de behoefte aan een fotografisch geheugen is er steeds minder doordat we tegenwoordig allemaal continu alles kunnen vastleggen met onze smart phones. Als je je levensverhaal wilt opschrijven, dan is het een zegen als er veel foto- en videomateriaal is waarmee je je geheugen kunt opfrissen. In die zin hebben jongere generaties het een stuk makkelijker. Mijn Zwolse cliënte heeft vrijwel geen foto’s uit haar jeugd. Ikzelf kan met de foto’s uit de eerste 20 jaar van mijn leven maar nauwelijks een foto-album vullen. Als ik dat vergelijk met de kinderen die nu opgroeien, die hebben de beschikking over zoveel beeldmateriaal dat ze net als AJ elke dag van hun leven kunnen terugkijken. En dan niet sinds hun 14e jaar, maar vanaf (en soms al tijdens) hun geboorte.

RIJKE INFORMATIEBRON

Maar of je veel hebt of weinig: pak alle foto’s erbij, zet de voicerecorder op je smartphone aan, zoek een plek waar je niet gestoord wordt en vertel hardop wat je op de foto’s ziet. Als dat raar voelt, vraag dan iemand bij wie je je op je gemak voelt om het aan te vertellen. Laat diegene ook doorvragen als hem/haar iets niet duidelijk is of zijn/haar nieuwsgierigheid ergens door getriggerd wordt. Vervolgens typ je die opnamen uit en je hebt een rijke informatiebron voor je boek!

 

Zij hadden een fabelachtig geheugen:

Bobby Fischer, schaker
Claude Monet, schilder
Vladimir Nabokov, schrijver
Nikola Tesla, uitvinder
Wolfgang Amadeus Mozart, componist

En mijn vrouw. Die onthoudt ook altijd alles…

 

Over de auteur

 

Biografieblog #15  -  30/08/2019, door Edwin Gitsels

Op 31 augustus is het 22 jaar geleden dat Diana Spencer, Prinses van Wales, verongelukte in een Parijse tunnel. Zij werd door miljoenen mensen op handen gedragen. Vrijdag zendt RTL8 Diana (2013) met Naomi Watts in de titelrol uit, een van de vele films en documentaires uit die over haar gemaakt zijn.  Al die films hebben een eigen invalshoek. Aan de hand van Lady Di als voorbeeld: zes manieren om een levensverhaal te vertellen.

Mijn vrouw Petra en ik zaten in de auto toen we het verbijsterende nieuws op de radio hoorden. Lady Di was een icoon, een Grote Naam in het rijtje Elvis, Marilyn Monroe, Madonna, Nelson Mandela. Een vrouw die beroemder was dan het hele Britse koningshuis bij elkaar. Ze was al jaren elke dag nieuws: ze was gescheiden van Prins Charles en had een verhouding met filmproducent Dodi Al-Fayed, die ook omkwam bij het ongeluk. Een ongeluk waarover gespeculeerd werd dat het geen ongeluk was, maar een aanslag, wat nooit is bewezen. Dat Diana op zo’n manier aan haar eind zou komen, opgejaagd door paparazzi, had niemand kunnen bedenken.

De speelfilm Diana uit 2013 met Naomi Watts in de titelrol is gebaseerd op het boek Diana: Her Last Love van Kate Snell en focust zich op de laatste twee jaar van haar leven, waarin zij verhoudingen had met hartchirurg Hasnat Kahn en filmproducent Dodi Al-Fayed.  De recensies waren overigens vernietigend, dus wees gewaarschuwd. Maar hier hebben we dus een voorbeeld van een levensverhaal in de vorm van een gedramatiseerde filmproductie.

PERSOONLIJKE ZOEKTOCHT

Twee jaar geleden was bij de NPO de vijfdelige serie Lady Di & Dionne te zien, waarin Dionne Stax op zoek ging naar de achtergronden van de grote invloed en betekenis van Diana. Dat is een biografie in de vorm van een persoonlijke zoektocht, waarbij het levensverhaal van de hoofdpersoon in een bredere maatschappelijke context wordt geplaatst.
De tweedelige documentaire  Diana, 20th Anniversary is een historische documentaire. Met gebruikmaking van archiefmateriaal en interviews met en getuigenissen van mensen die Diana kenden of zich beroepsmatig in haar verdiept hebben. De documentaire The Week Diana Died is een biografievorm waarbij door in te zoomen op één korte, belangrijke periode een beeld wordt geschetst van het hele levensverhaal en de impact van Lady Di. Pars pro toto.

HAAR EIGEN WOORDEN

Filmmaker Tom Jennings schetst in Diana: In her words, haar verhaal met gebruikmaking van louter quotes van Diana zelf, deels uit nooit eerder uitgebracht audio archiefmateriaal. Ze vertelt over haar relatie met Prins Charles, de koninklijke familie en de meedogenloze pers. In haar eigen woorden dus, een sterke vorm voor een biografische documentaire, want niemand twijfelt eraan of wat de hoofdpersoon zelf vertelt de waarheid is. Diana uit onder meer de onheilspellende woorden: ‘Ik voel me als een lam dat naar de slachtbank wordt geleid…’

WILLIAM EN HARRY

Het meest spraakmakende programma over Diana tot nu toe gemaakt is de documentaire Diana, Our Mother: Her Life and Legacy. Wat er zo bijzonder aan is, blijkt al uit de titel: Diana’s zoons William en Harry worden er uitgebreid in geïnterviewd. Het is de eerste en de laatste keer dat ze zoiets doen, hebben ze gezegd, en ze zijn behoorlijk openhartig. De documentaire is wat hen betreft bedoeld als eerbetoon aan hun moeder. Zij waren op die fatale dag in 1997 15 en 12 jaar oud. Het laatste contact met hun moeder was telefonisch geweest, en zoals dat gaat met tienerjongens waren ze kortaf omdat je op die leeftijd dringender dingen te doen hebt dan met je moeder bellen. Daar hebben ze tot op de dag van vandaag spijt van.

PSYCHISCHE PROBLEMEN

Een andere reden dat William heeft meegewerkt, is dat hij zijn twee kinderen George (4) en Charlotte (2) wil laten zien en beseffen dat ze nog een andere oma hebben dan die ene die nu nog leeft. Op deze manier wilde hij ze een natuurgetrouw document nalaten waarmee zij de rest van hun leven kunnen terugkijken naar wie hun oma was en wat zij betekende voor hun eigen vader en voor de rest van de wereld.

Harry onthulde een paar maanden voor de opnames van deze docu dat hij pas de laatste jaren psychiatrische hulp heeft gezocht om het verdriet over en de gevolgen van zijn moeders dood te kunnen verwerken. Hij leed lang aan depressies ten gevolge van dat hij de pijn van het verlies probeerde te negeren. Slechts twee keer is hij in staat geweest om te huilen. ‘Er is dus nog een hoop verdriet dat er uit moet,’ zei hij. Ook in deze documentaire geeft hij daar uiting aan, waarmee hij een hart onder de riem van Britse mannen steekt die ook worstelen met psychische problemen maar daar niet voor uit durven te komen. In Engeland en Wales is zelfmoord de belangrijkste doodsoorzaak voor mannen tussen de 20 en 49 jaar.

EEN GOUDEN  HERINNERING

Opvallend is dat Diana naar voren komt als ‘een deugniet’, zoals sommige media het braaf verwoorden; ik spreek liever over ‘een keetwijf’. Harry vertelt dat hij zich vooral haar lach herinnert. Eén van haar motto’s was: ‘Je kunt zo ondeugend zijn als je wilt, maar zorg dat ze je niet betrappen.’

Een geweldige grap van zijn moeder waarover William vertelt is dat zij de drie vrouwen van wie hij posters aan de muur had hangen, Cindy Crawford, Christy Turlington en Naomi Campbell, in huis had gehaald toen hij naar school was. Denk je in wat het is voor een jongen van 13 als die drie supermodellen ineens in je huis staan. Leuk? Ja, maar ook heel gênant! William werd knalrood en wist zich geen houding te geven. Maar het is achteraf een gouden herinnering: dat je moeder zoveel moeite doet om jou te verrassen.

WELK VERSCHIL

‘Ze was onze mam,’ zegt Harry. ‘Ze is nog steeds onze mam. De beste mam ter wereld. Ze smoorde ons met haar liefde. Er gaat geen dag voorbij dat William en ik niet wensten dat ze er nog was, geen dag dat we ons niet afvragen welke publieke rol ze nu gespeeld zou hebben, welk verschil ze gemaakt zou hebben.’

Er zijn tal van manieren om een levensverhaal te vertellen, in boeken, in films, in documentaires. Vier eigenschappen echter zijn, ongeacht de vorm,  in mijn ogen essentieel: smaakvol, integer, creatief en waarheidsgetrouw.

Over de auteur

 

DE BIOGRAFIE-GITS - blog door Edwin GITSels - 28/08/19

In 50 wekelijkse blogs leg ik je alle ins en outs uit van het (laten) schrijven van je levensverhaal. In de eerste fase bepalen we de kaders. Vorige week ging het over voor wie je je boek schrijft. Deze week in aflevering 4: wat en wie maak je allemaal onderdeel van je verhaal? En dus ook: wat vertel je niet? Welke keuzes voor  je (auto)biografie maak je, en hoe?

De 7 delen van Het Bureau van J.J. Voskuil

De allerdikste biografie die ooit in de (Kroatische) boekwinkels is beland telt 3604 pagina’s en weegt 12 kilogram. Het is de biografie van de Kroatische president Franjo Tudjman, geschreven door Hrvoje Sosic. Het opvallende is dat Sosic econoom van beroep is. Maar hij had blijkbaar moeite  om economisch om te springen met alle informatie die hij over zijn onderwerp had verzameld.
Een ander beroemd voorbeeld van (auto)biografische mateloosheid is Het Bureau van J.J. Voskuil. Deze zevendelige romancyclus verscheen  tussen 1996 en 2000  en beschrijft  minutieus de dertigjarige loopbaan van de auteur bij het Meertens Instituut. Voskuil deed ruim vijf jaar over het schrijven van de 5058 pagina’s tellende serie. Dat is een verbluffende prestatie.

VAN MINUUT TOT MINUUT

Tenzij jij ook je leven tot in elk detail wilt beschrijven ga ik ervan uit dat je niet de ambitie hebt om ook een duizenden pagina’s dikke autobiografie te schrijven. Dat betekent dat je keuzes moet maken. Elke dag van je leven van minuut tot minuut beschrijven is ondoenlijk en voor niemand goed. Je maakt dus per definitie keuzes in wat je weglaat. Maar wat dan? Welke gebeurtenissen, emoties, dromen, ontwikkelingen, inzichten, onthullingen vertellen iets over wie jij bent? Wie spelen, naast jijzelf uiteraard, de hoofdrollen en wie de bijrollen? En wie laat je er helemaal uit?

In vroeger tijden begon elke biografie standaard met een beschrijving van de voorouders van de hoofdpersoon, soms tot wel vier of vijf generaties terug. Dat is de afgelopen jaren vrijwel volledig verdwenen. In bepaalde gevallen kan het nog steeds zinvol zijn en iets toevoegen. Maar vaak ook niet. Tegenwoordig gaan we ervan uit dat je leven meer wordt bepaald door je omgeving en door de mensen met wie je omgaat dan door je afkomst of je wortels.

KEUZES ZIJN DE SCHARNIEREN VAN HET LOT

Beschrijf je je leven vanaf je geboorte tot aan nu, of pak je er een deel uit dat illustratief is voor het verhaal dat je wilt vertellen? Een recent voorbeeld van het laatste is het prachtige Rinkeldekink van Martine Bijl, die daarin haar leven beschrijft nadat ze in september 2015 werd getroffen door een hersenbloeding. Of de speelfilm Stan & Ollie, een biopic over Laurel & Hardy die handelt over de laatste tournee die ze samen maakten, maar die symbool staat voor al die jaren dat ze hebben samengewerkt.

Quote Edwin MarkhamHet zijn allemaal keuzes. Een van de mooiste quotes die ik ken is van mijn naamgenoot de Engelse dichter Edwin Markham. Hij schreef: ‘Keuzes zijn de scharnieren van het lot.’ In het kader van dit onderwerp heeft dat zelfs een dubbele betekenis. Niet alleen de keuzes over wat je wel of niet in je levensverhaal opneemt, ook de keuzes die je in je leven hebt gemaakt bepalen in hoge mate het eindresultaat. Je zou bijvoorbeeld ook een biografie kunnen schrijven die geheel bestaat uit die momenten in je leven dat je voor een belangrijke keuze stond. Wel of niet trouwen, wel of niet scheiden, wel of niet emigreren, wel of niet ontslag nemen en voor jezelf beginnen, enzovoort.

 

CHRONOLOGISCH OF THEMATISCH

En dan is er ook nog de keuze: vertel je je leven chronologisch of thematisch? In de biografie van Gerda die ik vorig jaar schreef heb ik samen met haar voor een combinatie gekozen. We maakten 20 hoofdstukken: alle oneven hoofdstukken vertelden haar levensverhaal van geboorte tot heden, alle even hoofdstukken hadden een thema waarin we haar relatie met dat onderwerp uitdiepten, zoals vriendschap, geloof, reizen en moederschap. Werkte als een trein.

Welke keuzes je ook maakt, ze gaan aan het schrijven vooraf. Dus denk er goed over na voordat je de pen ter hand neemt of je laptop openklapt. Als je behoefte hebt aan advies of een sparring partner, neem dan vrijblijvend contact met me op.
En lees elke woensdag dit biografieblog, waarin alle keuzes wel een keer aan bod komen. Volgende week: wanneer schrijf je je biografie? Op welke leeftijd? En hoeveel tijd kost het?

Over de auteur

 

DE BIOGRAFIE-GITS - blog door Edwin GITSels - 25/08/19

Stephen Floyd is verzot op biografieën. Zijn passie leidde er toen dat hij in zes jaar tijd 240 biografieën van Amerikaanse presidenten heeft gelezen. 123.546 pagina’s in totaal. Hij schreef er 365 blogs over, meer dan 220.000 woorden. De belangrijkste conclusie uit deze prestatie is een verrassende…

EEN SPECIALE MISSIE

 

Stephen Floyd las 240 biografieën in 6 jaar

Stephen Floyd is investeringsbankier van beroep. Hij is managing director van Young & Partners. Blijkbaar heb je dan veel vrije tijd, want daarnaast is hij privépiloot, houdt hij van koken, kamperen en tuinieren, en is hij gek op lezen. Veel lezen, vooral over Amerikaanse geschiedenis. Hij heeft een speciale voorliefde voor biografieën. In 2008 besloot hij om een collectie aan te leggen van de beste biografieën die hij kon vinden. Om het enigszins behapbaar te maken begon hij met politici, artiesten, ontdekkingsreizigers, militaire leiders en ondernemers. Na een paar maanden merkte hij dat dat nog veel te breed was. Hij besloot zich te richten op Amerikaanse presidenten. Daar zijn er maar 44 van, dus lekker overzichtelijk.

Floyd schrijft: ‘Ik probeerde de allerbeste biografie van elke president te identificeren. Bij een paar presidenten was het moeilijk om zelfs maar één goede biografie te vinden. Maar in de meeste gevallen leek het onmogelijk om me te beperken tot maar één.’ En dus veranderde hij van tactiek en verzamelde zo veel mogelijk goeie presidenten-biografieën. Een paar jaar later had hij er al 125. ‘Ik besloot dat het tijd was om op een speciale missie te gaan: het lezen en recenseren van al deze 125 boeken. Met als doel het vinden van de allerbeste biografie van elke president.’

365 BLOGS

Hij begon logischerwijze bij George Washington, van wie hij negen biografieën las. Gedurende zijn queeste kwamen er steeds weer nieuwe biografieën uit. Ook kreeg hij veel tips van lezers van zijn blog. De stapel boeken die hij verslond groeide aldus tot 240 biografieën van Amerikaanse presidenten. Tijdens het lezen hield hij aantekeningen bij van interessante feiten en opvallende quotes, meer dan 5000 pagina’s in totaal. Hij hield een blog bij waarin hij zijn ervaringen en inzichten noteerde, en over al die 240 boeken een recensie schreef. 365 blogs, ruim 220.000 woorden.

‘Uiteraard heb ik onderweg veel geleerd,’ schrijft hij in één van de laatste blogs. ‘Een van de minst verrassende openbaringen: 240 biografieën van Amerikaanse presidenten lezen is een makkelijke, vermakelijke onderneming, maar goede recensies schrijven is verrassend moeilijk. Dus ik kan me alleen maar inbeelden hoeveel stress, druk, angst en waanzin er komt kijken bij het schrijven van een presidentiële biografie. Ik neem mijn hoed af voor iedereen die dat speciale pad heeft gelopen.’

BEKEND, NIET BEROEMD

Wat mijn belangrijkste conclusie is uit Stephen Floyds onderneming is het volgende. In totaal las hij 123.546 pagina’s in 2243 dagen. Gemiddeld 55 pagina’s per dag dus. Hij maakte 5000 pagina’s vol aantekeningen. Dat komt neer op dagelijks ruim twee pagina’s. En hij schreef 220.000 woorden, dat is gemiddeld 98 woorden per dag. 55 pagina’s lezen, 2 pagina’s aantekeningen, 100 woorden schrijven: dat is goed te doen, zelfs als je overdag gewoon werkt. Maar het uitzonderlijke is dat hij het zes jaar lang volhield, dat hij op die manier een afgekaderd doel voltooide èn dat hij zijn bevindingen met de wereld deelde. Terwijl het hem daarom helemaal niet te doen was. ‘Ik deed het allemaal voor mezelf. Mijn recensies schreef ik om met mijn jongere zelf te kunnen delen als ik terug in de tijd had kunnen reizen. Ze geven antwoord op de vraag die ik mezelf in 2012 stelde: wat is van elke president de beste biografie?’

Het leverde hem de status van expert in presidentiële biografieën op. In zijn fantastische boek Known is dat precies wat Mark W. Schaefer bedoelt: bekend zijn is iets anders dan beroemd zijn. Als je bekend bent in je niche, dan volgt succes vanzelf. Schaefer schrijft: ‘Bekend worden gaat over een benadering van je digitale leven met een intentie waarmee je autoriteit, reputatie en een publiek verkrijgt om aldus je doelen te bereiken.’ Drie zaken zijn daarbij essentieel: je moet oprecht van je onderwerp houden, je moet lang volhouden (minimaal drie jaar) en je moet consistent zijn. Stephen Floyd voldeed aan alle drie voorwaarden.

SLIMSTE MENS TER WERELD

Er zijn meer voorbeelden van dergelijke prestaties. De Amerikaanse journalist A.J. Jacobs las de complete Encyclopedia Britannica uit met als doel de slimste mens ter wereld te worden. Hij schreef er in 2004 een boek over, The Know-it-all (in het Nederlands: Ik weet alles!), dat een bestseller werd. Eton Musk las de E.B. zelfs twee keer helemaal, alleen schreef hij er geen boek over. Ook hij is aardig bekend, maar om andere redenen…
Ex-marinier Antonio Centeno besloot om 1000 video’s in 1000 dagen te maken over zijn grootste passie: styling voor mannen. Niet dat hij verstand had van video, integendeel, hij heeft het zichzelf stap voor stap in de praktijk geleerd. Hij zit inmiddels op 1300 video’s en zijn YouTube kanaal RealMenRealStyle heeft 2,4 miljoen abonnees. Dankzij dat succes heeft hij een uitstekend lopende onderneming op kunnen bouwen,  ATailoredSuit.
Ikzelf heb inmiddels 118 wekelijke top 10’s met liedjes met titels rondom een bepaald thema op Facebook gezet. Ik ben van plan om de 500 te halen en ze dan te bundelen in een boek. Just for fun.

Stephen Floyd heeft zijn interessegebied inmiddels uitgebreid naar biografieën van politici, artiesten, ontdekkingsreizigers, militaire leiders en ondernemers. Inderdaad, precies zoals hij ooit begon.

(Alle blogs van Stephen Floyd zijn hier te vinden: https://bestpresidentialbios.com/)

 

Over de auteur

 

 

DE BIOGRAFIE-GITS - blog door Edwin Gitsels - 21/08/2019

In 50 wekelijkse blogs leg ik je alle ins en outs uit van het (laten) schrijven van je levensverhaal. In de eerste fase bepalen we de kaders. Vorige week ging het over het waaróm. Deze week in aflevering 3: voor wie is je (auto)biografie? Het antwoord op die vraag is bepalend voor de vorm en de inhoud…

In mijn cliëntèle onderscheid ik drie categorieën:

  • Zij die hun levensverhaal vastleggen voor hun dierbaren, hun familie en vrienden, en dan vooral kinderen en kleinkinderen
  • Zij die hun levensverhaal vastleggen voor lotgenoten, die dezelfde (gezondheids)problemen hebben meegemaakt, of deelgenoten van hun passies
  • En zij die hun levensverhaal vastleggen voor zichzelf

1/  VOOR FAMILIE EN VRIENDEN

De 81-jarige Ellen zat anderhalf jaar geleden tegenover me in de wachtkamer van de huisarts. Ze zei: ‘Ben jij niet die man die biografieën maakt?’ Had ze in ons lokale sufferdje gelezen. Daar stond een interview met foto in toen ik Dit is je leven net was gestart. We raakten aan de praat. Ze was geïnteresseerd en zei dat ze ooit als ze de leeftijd ervoor had ? ook wel zo’n biografie wilde. Ons gesprek eindigde abrupt toen de dokter haar binnenriep.
Een paar maanden later kwam ik haar op straat tegen. Op opgewekte toon alsof ze een vakantie-ervaring beschreef vertelde ze me dat vijf minuten nadat ik haar in de wachtkamer had gesproken, ze te horen had gekregen dat ze ongeneeslijk ziek is. ‘Dus die biografie moet er nu toch maar snel van komen. Ik bel je als ik al mijn andere zaakjes geregeld heb.’

WAARDEVOL EN INDRUKWEKKEND

Zo geschiedde. Inmiddels is het boek voor de helft klaar. Ellen was allang opgegeven, maar ze is ijzersterk. Het gaat nog steeds redelijk goed met haar. Zij heeft vier kleinkinderen, de oudste is acht jaar en ze zal dus nooit een volwassen gesprek met hen kunnen voeren. Maar zij heeft de behoefte om hen te vertellen wat zij allemaal heeft meegemaakt in haar leven. Door het werk van haar man heeft ze in drie verschillende werelddelen gewoond, gewerkt en geleefd. Ook haar verhalen over haar prille jeugd in de Tweede Wereldoorlog zijn zeer waardevol en indrukwekkend voor haar kleinkinderen.
Zoals Ellen heb ik meer cliënten, die aan het eind van hun leven hun verhaal willen nalaten aan de generaties die na hen komen. Als jij dat ook wilt of al aan het doen bent, betekent dat voor de inhoud dat er een aantal dingen uitgelegd moeten worden. De wereld zag er 30, 40, 50, laat staan 75 jaar geleden zo totaal anders uit dat een beschrijving van de toenmalige maatschappij en normen en waarden essentieel is om een en ander goed te kunnen begrijpen. Zeker als je kleinkinderen zich pas over een jaar of 10 als ze de leeftijd ervoor hebben, voor het eerst echt in het boek zullen gaan verdiepen.
Vraag je dus bij alles af: zullen ze snappen wat hier gebeurt en waarom het gebeurt?

2/ VOOR LOTGENOTEN, LIEFHEBBERS EN DEELGENOTEN

Annemarie had mij gevonden via Google, zij had haar verhaal zelf al opgeschreven maar was zich er bewust van dat het taalkundig onvoldoende was om zo uit te brengen. Want dat wilde ze: haar levensverhaal uitgeven om vrouwen die hetzelfde of iets soortgelijks hadden meegemaakt een hart onder de riem te steken. Ze te steunen door te laten zien dat ze niet de enige zijn.
Ze stuurde me haar manuscript en ik las het aangrijpende verhaal van een vrouw die door behulpzaam te willen zijn in een nachtmerrie belandde. Haar nichtje, het dochtertje van haar broer, kon door omstandigheden tijdelijk niet meer thuis wonen, en dus ving Annemarie het meisje maandenlang op. Toen het nichtje weer naar haar ouders was, werd Annemarie op een dag door de politie gebeld. Er was aangifte gedaan van maandenlang stelselmatig seksueel misbruik van het meisje. De dader zou haar vriend zijn. Of ze voor verhoor naar het bureau kon komen.

POSITIEVE LES

Lijden in stilte - Annemarie OngolesonoDe rest van het verhaal moet je zelf maar lezen, het boek is inmiddels te koop. Op de achterflap schrijft ze: ‘Juist nu ik erg ziek ben, heb ik een enorme drive om vrouwen te inspireren om het maximale uit hun leven te halen.’ Annemarie heeft het drama dat zich in haar leven heeft afgespeeld omgedraaid naar een positieve les, en die wil ze met de wereld delen.
Het hoeft natuurlijk geen ellende te zijn wat je met anderen wilt delen. Marja werkte bijna 40 jaar als stewardess en purser bij de KLM. Ze heeft zoveel gezien en meegemaakt dat ze besloot er een boek over te maken. Voor iedereen die in de luchtvaart actief is of is geweest een feest der herkenning, of juist, voor de jongere generaties, een bron van vermaak en verbazing over hoe de (vlieg)wereld is veranderd sinds de jaren 70.

3/ Voor jezelf

Kees ging in 2017 met pensioen. Dat wil zeggen, hij was al 70 toen, maar besloot eindelijk zich definitief terug te trekken uit zijn bedrijf en zijn zoon het roer in handen gegeven. Hij heeft als ondernemer tot vier keer toe een nieuw bedrijf uit de grond gestampt. De eerste twee gingen failliet, maar het derde heeft hij met een miljoenenwinst kunnen verkopen. Het vierde is nu dus in handen van zijn zoon.
Kees heeft zijn hele leven keihard gebuffeld en nu hij tot rust is gekomen, denkt hij veel na over wat hij allemaal heeft meegemaakt. Daaruit is de behoefte ontstaan om het op te schrijven, als verwerkingsproces eigenlijk, als een manier om inzicht te krijgen in wat er allemaal is gebeurd en waarom. Oorzaak en gevolg. Welke keuzes en beslissingen heeft hij genomen, en welke gevolgen hadden ze?

EEN SCHRIJVER LEEFT TWEE KEER

Wat Kees allemaal vertelt is fascinerend en leerzaam voor iedere ondernemer, maar hij doet het vooral voor zichzelf. Schrijfster Natalie Goldberg tekende in haar klassieker Schrijven vanuit je hart op: ‘Een schrijver leeft twee keer. Eén keer het echte leven en de tweede keer als hij of zij het opschrijft.’ Dat is wat Kees aan het doen is.
Ook al is het voor zichzelf, Kees heeft ervoor gekozen om het op te schrijven alsof hij het aan zijn zoon vertelt. Dat geeft hem focus.
Je autobiografie schrijven is een verhaal vertellen. En een verhaal vertel je altijd aan iemand. Maak een heldere keuze in wie die iemand is (of wie die mensen zijn) en het zal je enorm helpen in het proces en in je focus.

Volgende keer: wat vertel je wel en wat vertel je niet in je (auto)biografie?

 

Over de auteur