Door Edwin Gitsels / Biografiebureau Dit is je leven

We hebben er flink op los moeten improviseren, maar in vergelijking met bijvoorbeeld de horeca en de evenementenbranche draaide de televisiewereld in 2020 nog aardig door. De kijkcijfers waren hoger dan in jaren, met als grootste publiekstrekker uiteraard het dynamische duo Mark Rutte en Hugo de Jonge en hun sidekicks Irma en Corine. Totdat Mark solo ging en op 13 december 8,4 miljoen kijkers aan zich wist te binden.

Maar goed, zo grappig was het natuurlijk allemaal niet. Nog nooit is er een tv-uitzending geweest die zoveel mensen trok die allemaal tegelijkertijd liever hadden gehad dat het nooit uitgezonden had hoeven worden en die hoopten dat het meteen de allerlaatste aflevering zou zijn.

Ook rond oud en nieuw kwamen er weer twee duidelijke voorbeelden voorbij van hoe corona ingreep op tv-programma’s. Youps tiende en laatste oudejaarsconference bleek op 12 december al opgenomen te zijn, toen er nog 30 man publiek bij mocht. En de bekendmaking van de postcodekanjer van 54,9 miljoen moest in het geniep, om een volksoploop te voorkomen. Martijn Krabbé kwam in plaats daarvan met een verrassende quiz met veel potentie en een schitterend decor. Ik vond het een stuk boeiender om naar te kijken dan bijvoorbeeld de inmiddels nogal versleten koffertjes van Linda. Hoewel het programma staat of valt met de finalekandidaat, want deze heeft een nog grotere rol dan bij Miljoenenjacht.

MISSIE GESLAAGD

Gerard Joling tijdens Nederland geeft licht 2020

Ook de twee programma’s van KWF waarvoor ik afgelopen jaar de eindredactie heb gedaan vergden flink wat aanpassingen. Zouden we met Nederland Staat Op Tegen Kanker aanvankelijk weer net als de vorige jaren in juni op een plein vol mensen met een groot podium ergens in den lande staan, door dat plan ging half maart een dikke streep. We stelden het uit naar augustus en weken uit naar Paleis Soestdijk en het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis voor een intieme, ingetogen versie.
Ook het gigantische, elk jaar groter verder uitdijende hart van lampionnen in het kader van Nederland Geeft Licht kon niet op dezelfde manier doorgang vinden als vorig jaar in het Olympisch Stadion. Zonder publiek had wel gekund, maar om enkele tienduizenden lampionnen in elkaar te zetten en met namen te beplakken zijn vele tientallen vrijwilligers nodig, en dat ging dit jaar dus even niet. Vandaar dat we overwegend kleine “lampionnetjes” in Madurodam hebben geplaatst.

De reacties op beide ‘uitgeklede’ programma’s waren hartverwarmend: men vond het stemmig, mooi, indrukwekkend, goed bedacht. Bovendien, het aantal nieuwe structurele donateurs zowel als de hoeveelheid gedoneerde lampionnen overtrof die van vorig jaar ruimschoots.
Kortom: missie geslaagd.

Het was een fantastische uitdaging om mee te denken over hoe we deze programma’s toch konden realiseren, maar uiteindelijk geldt hiervoor hetzelfde als voor de dodenherdenking op 4 mei jl.: tegen de achtergrond van de pandemie was het heel indrukwekkend, maar volgend jaar willen we er toch weer met al die mensen staan, schouder aan schouder.

KOLKENDE MASSA

Met al die creatieve oplossingen voor ingewikkelde situaties moest ik op Nieuwjaarsdag weer denken aan 1 januari 1984. Slechts vier dagen daarvoor had ik kennisgemaakt met de leden van Drukwerk. Ik was aangenomen als hun nieuwe toetsenist en we zouden in januari gaan repeteren. Maar op oudejaarsavond belde de manager: er stond een optreden op nieuwjaarsdag in Ruinerwold. Uitverkocht huis, 800 man publiek. Alleen werd de oude toetsenist al een tijdje beurtelings vervangen door twee anderen, en die dachten van elkaar dat ze op 1 januari mee zouden spelen. Maar ze konden allebei niet…

‘Ik durf het bijna niet te vragen…,’ zei de manager. Het was oudjaarsavond, ik had al een paar bakkies op en zei: ‘Tuurlijk, ik doe wel mee.’
De volgende avond stapte ik rond half 10 het podium op samen met Harry Slinger, Ton Coster, Lucas Huizinga en Hans Witteveen. Ik had nog nooit één noot met die mannen gespeeld. Het grootste deel van het repertoire had ik pas die dag voor het eerst beluisterd. Ik had een map met akkoordenschema’s en cijfertjes van welke knopjes van welke synthesizer ik in moest drukken voor de juiste sounds. Synthesizers die ik ook nog nooit van dichtbij had gezien. Een kolkende massa mensen juichte luidkeels toen ze een van de vijf populairste bands van dat moment, destijds met hun zesde hit in de Top 40 (Hee Amsterdam) genoteerd, het podium zagen betreden.

BRILJANTE OPLOSSING

We begonnen met Wat dom. Die kende ik, dat was een Top 3 hit geweest. Toen dat liedje afgelopen was, zei Harry tegen de zaal: ‘Gelukkig nieuwjaar. Jullie hebben mazzel. Wat jullie gaan meemaken is nog nooit vertoond. We hebben een nieuwe toetsenist, daar staat-ie, Edwin Gitsels. Maar we hebben nog nooit met hem gespeeld. We hadden wel kunnen gaan repeteren, maar dat is zo 1983. We dachten: we laten jullie live meemaken dat we voor het eerst samenspelen. Veel spannender.’
De zaal vond het prachtig. Wat een briljante oplossing. Er kon nu niets meer fout gaan. Ja, dat kon wel, maar dat was ingecalculeerd. Het ging wonder boven wonder goed. Maar pas bij ‘We want more’ ontwaakte ik uit de roes die me door de avond heen had gesleept en zag ik die volle, inmiddels uitzinnige zaal pas echt. En dacht: repeteren is nu niet meer nodig.

We hebben alleen al in 1984 meer dan 160 optredens gedaan, onder meer in een uitverkocht Carré. En als ik daar aan terugdenk, begrijp ik dat alle artiesten in ons land snakken naar de terugkeer van die volle zalen. Welke creatieve oplossingen er ook bedacht zijn, online, met kleine zaaltjes: het haalt het allemaal niet bij de kick van een dampende, hossende menigte, of een staande ovatie, of een we want more uit honderden, duizenden kelen.

Want dat is wat we allemaal willen: wij willen meer!

 

Over de auteur

 

Door Edwin Gitsels / Biografiebureau Dit is je leven - 01/09/20

Vandaag, 1 september, is het 25 jaar geleden dat ik bij de televisie ben gaan werken. Ik had zes jaar daarvoor (in 1989 dus) ook al een poging gedaan: ik was aangenomen bij TV10 van Joop van den Ende. Maar het CDA stak daar een stokje voor. Op mijn eerste werkdag in Aalsmeer ging de stekker eruit. Godskolere, ik had mijn baan als eindredacteur van de Hitkrant opgezegd…

Gelukkig mocht ik van uitgever Gérard Bed terugkomen. Zelf verliet hij Bonaventura om een Nederlandse vestiging van het Vlaamse productiehuis D&D op te zetten.

Twee jaar daarna begonnen Fons van Westerloo en Bart in ’t Hout SBS6. Ze bestelden een berg programma’s bij D&D, dat daarom rap moest uitbreiden. Eén van die programma’s was Showbiz, weggekaapt bij RTL4 waar het Showtime heette, gepresenteerd door Albert Verlinde en Paulien Huizinga. Albert ging daarnaast bij SBS de dagelijkse quiz Waagstuk presenteren. Tot dan toe combineerde hij presentatie met eindredactie, maar dat was nu niet meer vol te houden. Daarom belde Gérard mij of ik de eindredactie wilde overnemen. Dus daar ging ik. Sprong in het diepe. Televisie maken.

Ik wist niet eens wat een digibeta was. Je kon mij zo naar het magazijn sturen om een set kleurenbalkjes te gaan halen.

Team Showbiz

 

140 AFLEVERINGEN WINTERTIJD

Gelukkig belandde ik in een gedreven topteam, bestaande uit Jos Maathof, Joyce ter Weijden, Sandra Alderding, Welmoed van Rijs, Marike van Rijnsbergen, Lucille Werner en Peter Van Der Vorst. In no time leerde ik de basiskneepjes van het vak.

Helaas was Showbiz geen succes op SBS6. Er volgde een ENG-variant, Show & Zo, zonder Paulien Huizinga. Ook dat hield het maar één serie vol. Mijn derde klus was wel een hit: De Show van je Leven met Astrid Joosten, bij de VARA. En in de jaren daarna volgde er nog veel en veel meer programma’s, met voor mij als hoogtepunten Lalala Live (AVRO), een muziekprogramma met Bart Peeters, de spelshow Zo Vader Zo Zoon (NCRV) met Gregor Bak en in het panel Nelly Frijda, Jochem van Gelder en Angela Schijf, en de muzikale talkshow Wintertijd (RTL5 en later AVRO) met Harry de Winter.
Toen IDTV in 1999 fuseerde met D&D maakte ik kennis met Harry, net afgetreden als CEO en klaar voor zijn eerste presentatieklus. Zo’n 140 afleveringen heb ik gemaakt. En begin dit jaar weer 5 nieuwe voor de NTR: alsof ik mijn lekkerste oude jas weer aantrok.

In 2011 ging ten gevolge van de economische crisis de bezem door het personeelsbestand van IDTV. Zelfs de mensen die mij ontsloegen werden vervolgens zelf ontslagen. Ik vond het bloedspannend maar het was ook al jaren een stille wens: freelancen. Zelfstandig zijn. Mijn vleugels uitslaan na 24 jaar in vaste dienst bij Bonaventura en D&D/IDTV.

Mijn eerste klant was… IDTV! Dierenbeschermers, een realityserie over de Dierenbescherming voor de AVRO. Maar mijn echte big break kwam een half jaar later, toen Menno Buch na jaren lobbyen het voor elkaar kreeg dat hij van Justitie in gevangenissen mocht filmen. Niet af en toe een dagje, nee, maandenlang! En zijn soulmate Nicole, met wie ik bij IDTV jarenlang House Vision en Yacht Vision had gemaakt, vroeg mij als eindredacteur.

Met Menno en Nicole Buch

VIER SERIES BUCH IN DE BAJES

Over de vier series Buch in de bajes alleen al kan ik een boek schrijven. Er kwam ook een boek, maar dan over het leven van Menno, die in 2014 overleed aan kanker en mij in zijn laatste fase had gevraagd om samen met Nicole zijn biografie te schrijven. Dat beviel zo goed dat ik begin 2017 besloot om naast televisie meer biografieën te gaan schrijven. Ik begon biografiebureau Ditisjeleven.nl en heb inmiddels acht levensverhalen in evenzoveel boeken vastgelegd. De volgende drie komen er aan, twee daarvan komen in de boekwinkels te liggen.

Mijn nieuwe activiteiten als biograaf betekende zeker niet het afscheid van televisie. Ik heb sinds vorig jaar het voorrecht om het maken van programma’s te combineren met iets goeds doen voor de medemens, bij I Care Producties. Ik heb twee keer de eindredactie van Nederland Staat Op Tegen Kanker gedaan, en zo mogen meehelpen met het werven van in totaal zo’n 43.000 nieuwe structurele donateurs voor KWF Kankerbestrijding.

In mijn directe omgeving zijn teveel familieleden, vrienden en collega’s aan kanker overleden. Mijn vader, mijn zus, mijn schoonzus, mijn schoonmoeder, Menno Buch, Jan Buys, Jaap Buys, John Eshuis, Jos Brink, Frank de Jonge, Piet Erkelens, Marianne Plukker, Hansje Bunschoten, Michelle Kolsteeg, Thé Lau, de lijst is lang. Daarom ben ik dankbaar dat juist KWF op mijn pad is gekomen waarvoor ik me met alles wat ik de afgelopen 25 jaar heb geleerd kan inzetten.

LIFE IS WHAT HAPPENS…

Ik heb met veel fantastische mensen mogen werken de afgelopen kwart eeuw. Van iedereen heb ik wel iets geleerd. Onmogelijk om ze allemaal te noemen. Toch wil ik vier mensen speciaal bedanken voor de kansen die ze mij hebben gegeven en het geloof dat ze in mij hadden: Gérard Bed, Harry de Winter en Nicole Buch.

En natuurlijk mijn eigen Petra, die mij met al die idioot lange dagen, mijn buitenlandse reisjes en mijn maandenlange verblijf in gevangenissen bleef steunen en toejuichen en al mijn programma’s mooi vond. Behalve Korenslag, daar kon ze niet naar kijken. ?

Tijdens de opnamen van de Top 500 van het Foute Uur (Net 5)

Het is nog niet klaar, allesbehalve dat. Ik weet wat er de komende tijd op mijn pad ligt. Dat is op zich al een grote luxe in deze onzekere tijden. Er staan enkele televisieprogramma’s, een documentaire en (minimaal) drie biografieën op stapel. Dat houdt me de komende anderhalf, twee jaar wel van de straat. Hoewel, als er iets is wat ik heb geleerd de afgelopen 25 jaar, is het dat het volstrekt niet te voorspellen valt of het ook allemaal doorgaat.

En dat is ook niet erg. Life is what happens to you while you’re busy making other plans. Dat is mijn levensmotto en dat werkt uitstekend. Want juist door te accepteren dat dingen altijd anders kunnen lopen, door je flexibel op te stellen en mee te bewegen met wat het universum voor je in petto heeft, beleef je de mooiste avonturen.